سلام. دخترم ۱۴ ماهشه. خیلی بد غذاست. وزنش کمه. شیر خشکیه. شیر خشکشم خیلی کم میخوره. ازمایش داده مشکلی نداشته.یه مقدار خیلی کم کمبود آهن داشت که دکترش گفتن قابل توجه نیست. شربت اشتها آور هم تاثیر نداره ممنون میشم راهنمایی بفرمایید.
مریم

سلام‌خسته‌نباشید‌من‌۲روزپیش‌واکسن‌۶ماهگی‌پسرم‌وزدم خیلی‌اذیت‌شدباهمسرم‌تصمیم‌گرفتیم‌واکسن‌۱سالگی‌وواکسن ۱۸ماهگی‌ونزنیم‌‌مشکلی‌پیش‌نمیاد
رضا

سلام من ۴۴ ساله هستم و ۳ دوره پریود نشدم ، و علائم یائسگی رو داشتم بدنم گر میگرفت ، بعد با پیاز درمانی آشنا شدم به طور منظم ۲دوره انجام دادم ،که دوره دوم روز هفتم پریود شدم و همون ابتدای پیاز درمانی ،علائم گر گرفتگی که داشتم از بین رفت . البته که سبک زندگی م رو عوض کردم ، پیاده روی و حذف شکر و کلا سبک زندگیم سالم شد. رفتم دکتر سونکرافی واژن کرد گفت رحم ت پاکت و کیست نداری و دیواره رحمم زخیم شده بود گفت اون هم رفع شده.
پرستو

با عرض سلام و تشکر از شما و سایت خوبتون من با دو دوره 15 روزه و ماه سوم دوره ی 8 روزه دیگه پریود نشدم و بعد از چندین مرحله ازمایش متوجه شدم که باردارم و الان 6 ماهه هستم.در صورتیکه دکتر گفته بود دارم دچار یائسگی زودرس میشم و ذخیره ی تخمدان خیلی کمی داشتم.خداروشکر که این مقاله رو دیدم و اجرا کردم. خواستم نظرم دلگرمی باشه برای دوستانی که شرایط من رو داشتن.تنتون سلامت باشه خدا خیرتون بده
مریم

سلام وقت بخیر برای من گفتن ک باید بادکش رحم وتخمدان و کتف و کمر انجام بدم و یک روز در میان باشه.ایا همه ی قسمت هارو در یک روز انجام بدم ؟
نگین

سلام آقای دکتر ،بنده از شما سوالی پرسیدم که واقعا جوابش هیج جا پیدا نکردم این که حجامت حرارتی با حجامت معمولی فرقش چیه ؟ اما شما در جواب شعر نوشتین . بی زحمت جواب سوالم بدید ممنون میشم.
.

سلام آقای دکتر میخواستم بپرسم حجامت حرارتی با حجامت معمولی چه فرقی داره؟ما دیروز یه جایی رفتیم گفتن باید حجامت حرارتی بشید که هزینه ش هم ۵۰۰هزارتومن میشه
.

سلام وقت بخیر من اقام سه سال هست مدام سکسه میکنه هر چی دکتر رفته دارو دادن اصلا فایده نداره سکسه اش قطع نمیشه گفتن باید عمل کنی لطفا میشه راهنمایی کنید راه درمانش چی هست ممنون
عاطفه رشیدی

سلام و سپاس از زحمات شما.جسارتا برای زخم های داخل مقعد ناشی از یبوست چه باید کرد؟همان شقاق گویا و بیرون زدگی و ضایعه گوشتی ندارد اما هنگام اجابت مزاج بسیار درد میکشد. و سوال بعدی برای جلوگیری از تکه تکه شدن مدفوع چه باید کرد؟رعایت همه موارد مقاله تقریبا انجام شده ..مزاج گرم و خشک لاغر اقا .ممنون اگه راه حلی بفرمایید برای هر دو مشکل
محمد

سلام و عرض ادب من 5 ماه دیگر 43 ساله میشوم حدود یکی دوسال هست موهای زائدی در صورتم در حال رشد و زیاد شدن هستند روی بینی و بالای گونه ها تا زیر چشم و کنار ابروها اولا دلیل این امر چیست؟ و در ثانی چه چاره ای برای توقف رشد آنها وجود دارد؟ و ثالثا لیزر و اماکنی که وجود دارند و ادعای توقف رشد دارند درست می گویند؟و عوارض لیزر چیست و آیا خطرناک است؟
بیمار
زندگی استعماری؛ طبّ استعماری
پدر پیرم می‌خواست کنار نوه‌هایش بمیرد.
تعداد: 2 میانگین: 5
[تعداد بازدید : 5874]

[نسخه چاپی]

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم 

و صلّي الله علي محمّد و آله الطّاهرين  و لعنة الله علي اعدائهم اجمعين 

 

 

خانه، نه بیمارستان

پدر پیرم می‌خواست کنار نوه‌هایش بمیرد

 

گناه بیماران سالمند چیست که باید روزهای آخر زندگی را زیر جراحی و تجویزهای ناموفق بگذرانند؟

 

(مقاله انتخابی)

--------------------------------------------------

 

خلاصه:

 

سال‌های آخر زندگیِ سالمندان عمدتاً با بیماری همراه است. بدن فرتوت آن‌ها توانایی بازسازی خود را از دست می‌دهد. هرچه پزشکان نسخه می‌پیچند، اوضاع وخیم‌تر می‌شود. بستری‌شدن در بیمارستان هم می‌شود قوز بالای قوز. پیر بیچاره فقط باید رنج‌های بیشتری را تحمل کند: دیوار‌های بی‌روح، سرم‌های مزاحم، صدای دستگاه‌ها و البته قیافۀ رنجور هزاران بیمار دیگر. ایزیکیل ایمانوئل، که خودش هم پزشک است، توضیح می‌دهد که چرا پدر ۹۲ساله‌اش ترجیح داد روزهای آخر زندگی را در کنار نوه‌هایش سپری کند، نه روی تخت بیمارستان.

 

متن :


ایزیکیل ایمانوئل

آتلانتیک


چند ماه پیش، یک شب آخر هفته پدر پیر ۹۲سالۀ من زمین خورد. مادرم نتوانست او را از زمین بلند کند. دایی هم موبایلش را پاسخ نداد و مادرم با اورژانس تماس گرفت. با آمبولانس او را به بیمارستان بردند.

 

پزشک اورژانس ‌سی‌تی‌اسکن تجویز کرد. نقطه‌ای در عکس سی‌تی‌اسکن پزشک را نگران کرد و یک ام‌آر‌آی هم نسخه کرد که نشان می‌داد توموری به‌شکل گلابی و به‌همان اندازه در بخش پیشانی مغز پدر جا خوش کرده است. در‌عین‌حال، عکس رادیوگرافی از سینۀ پدرم باعث شک پزشک به بیماری ذات‌الریه شد؛ تصویر ریه‌ها مات بود ولی خبری از ترشحات کانونی نبود که معمولاً نشانگر این بیماری است. در‌نتیجه پدرم را بستری کرد.

 

 

 با اولین پرواز از واشنگتن برگشتم و ساعت نه صبح به اتاق او در بیمارستانی در حومۀ شیکاگو رسیدم. روی صندلی نشسته بود و انواع و اقسام سیم و شلنگ سفید پزشکی از زیر روپوش شل‌و‌‌ولِ بیمارستانی او بیرون زده بود. انگشت اشاره‌اش مثل انگشت اشارۀ ای‌.تی۱ می‌درخشید زیرا دستگاه سنجش اکسیژنِ خون به آن وصل بود. با‌این‌حال، هنوز خودش بود. وقتی وارد اتاق شدم، بازیگوشانه طعنه‌ای بهم زد: «چطوری خنگول؟»

 

 مانیتور بالای تختش نشان می‌داد ضربان قلبش طبیعی است و درصد اشباع اکسیژن در خونش صد‌در‌صد است. دو کیسۀ خالی آنتی‌بیوتیک روی سه‌پایۀ سرم بود که بالای سرش خیمه زده بود.

 

 دستش را فشردم و نزدیک بیست دقیقه صحبت کردیم. سپس از اتاق بیرون زدم پزشک را بیابم تا سؤالاتی از او بپرسم. سر پا در ایستگاه پرستاری، یک جراح مغز و اعصاب و یک متخصص تومورهای سیستم عصبی را به من معرفی کردند که می‌خواستند دربارۀ وضعیت پدرم و گزینه‌های درمانی با من صحبت کنند.  پدرم یک تومور مغزی بزرگ داشت که لاعلاج و کشنده بود. هیچ پزشکی نمی‌تواند امر اجتناب‌ناپذیر را تغییر دهد. به‌خصوص با‌توجه‌به سن پدرم، هر دخالتی که شامل حفاری جمجمه و نمونه‌گیری یا برداشتن قسمت‌هایی از توموری به آن بزرگی باشد صرفاً کیفیت زندگی پدر را بدتر می‌کرد. نمی‌خواستیم کاری کنیم در روزهای باقی‌ماندۀ عمرش نتواند با فرزندان و نوه‌هایش صحبت و با نتیجه‌هایش بازی کند.

 

ولی کسی هم از او دربارۀ نظر خودش راجع‌به درمان‌های پزشکی نپرسید، با اینکه توانایی و شایستگی تصمیم‌گیری را داشت و خودش هم پزشک بود. کسی از مادر و برادرم که همراه او در اورژانس و بیمارستان بودند نپرسید آیا او پیشاپیش وصیتی دربارۀ نوع درمان کرده است یا خواهان اجرای دستور «مرا احیا نکنید» بوده یا نه.

 

پدر من پزشک کودکان بود و یکی از آن پزشکانی بود که از دریافتِ مراقبت‌های پزشکی نفرت داشت. پانزده سال پیش از آن، سه هفته اصرار کرد که درد پایین قفسۀ سینه‌اش صرفاً از اسید معده و سوء‌هاضمه است. در‌نهایت، رضایت داد که پیش پزشک داخلی‌اش برود. دکتر تشخیص حملۀ قلبی داد و نیاز به عمل بای‌پس شد. تمام زندگی‌اش حاکی‌از این بود که او قطعاً این عمل جراحی بر روی مغز خود را نمی‌خواهد، عملی که تومور او را درمان نخواهد کرد. او خواست تا در خانه بمیرد و آخرین روز‌های عمرش را با خانواده سپری کند.

 

 از اواسط دهۀ هشتاد میلادی، کوشیده‌ام تا این نوع مراقبت آخر عمر را ممکن سازم. هنگامی که پدرم در بیمارستان بستری شد، تمام این تخصص و تجربۀ من لازم شد تا مراقبتی را که پدر لازم داشت برایش ترتیب دهم و مانع غلبۀ نظام درمانی شوم و نگذارم مداخلات پزشکی نا‌لازم تجویز کنند.

 

 فرا‌خواندن یک جراح مغز و اعصاب و یک متخصص تومور‌های عصبی برای پزشک بیمارستان راحت بود و دسترسی این دو به پدرم صبح زودِ روزی تعطیل، پیش از رسیدن من، هم آسان بود. ولی هنگامی که پرسیدم آیا امکانش هست در این روز تعطیل برای پدرم مشاورۀ مراقبت تسکینی فراهم کنیم یا نه، پاسخ یک نه قطعی بود. فقط شماره‌تلفن بخش مشاورۀ مراقبت تسکینی بیمارستان را داشتیم که آن‌هم صرفاً در روز‌های کاری و طی ساعات اداری پاسخ‌گو بود تا برای زمانی در آینده وقت مشاوره بدهد.

 

 برای پزشک آسان بود تا دو آنتی‌بیوتیک برای پدرم تجویز کند، برای ذات‌الریۀ فرضی که او هیچ‌یک از علائمش را نداشت؛ تب، خلط چرکین، تنگی نفس. حال اینکه پدر به‌راحتی از هوای اتاق تنفس می‌کرد و درصد اشباع اکسیژن در خونش صد بود، کاری که معمولاً بیماران ذات‌الریه نمی‌توانند انجام دهند. ولی برای همان پزشک غیر‌ممکن بود تجویز مراقبت در خانه انجام دهد تا کسی به پدرم در حمام کمک کند، او را دستشویی ببرد و بیاورد و وقتی می‌خواهد به اتاق نشیمن و آشپز‌خانه در طبقۀ پایین برود او را در راه‌پله همراهی کند.

 

 برای مادرم آسان بود که با اورژانس تماس بگیرد و او را به بیمارستان بفرستد. ولی اگر پدرم دوباره زمین بخورد هیچ شماره‌ای مثل اورژانس نیست تا، برای دسترسی به خدماتی نه در سطح آمبولانس و کادر تعلیم‌دیده بلکه ساده‌تر، با آن تماس بگیرد.

 

 بستریِ دوبارۀ پدرم و حتی فرستادن او به بخش مراقبت‌های ویژه برای پزشک اورژانس آسان خواهد بود. ولی کسی پیشنهاد نکرد که پدر و مادرم مراقبت‌هایِ بهداشتِ روانی دریافت کنند یا به دیدن مشاورِ سوگ بروند تا با بیماری جدید و لاعلاج پدر کنار بیایند.

 

 بیمارستان جایی نبود که پدرم روز‌های آخرش را در آن بگذراند. برای کاستن از شتاب نظام پزشکی در آب‌بستن‌هایش با مداخلات پر‌هزینه‌تر و نا‌لازم‌تر و نا‌خواسته‌تر -و برای فهماندن به کادر پزشکی که وقتی می‌گوییم «نه» یعنی «نه»- دستگاه سنجش اکسیژن را از انگشتش جدا کردم، مانیتور قلب را قطع کردم، پا‌فشردم تا پرستار سرم‌ها را در‌بیاورد و از پزشک خواستم تا هر‌چه‌سریع‌تر پدرم را مرخص کند.

 

 بیمارستان هیچ حمایتی برای یاری‌رساندن به پدر در خانه انجام نداد، فقط پیشنهاد دادند با یک موسسۀ خدمات نگهداری از بیمار در منزل تماس بگیریم. جالب اینکه بهیاری که پدر را به خارج بیمارستان منتقل می‌کرد، بی‌آنکه بپرسیم، گفت کسی را می‌شناسد که خدمات مراقبت از بیمار ارائه می‌دهد. به‌واسطۀ پرستار سابق پدرم و یکی از آشنایان او در‌نهایت چند نفر را استخدام کردیم -مهاجرانی فیلیپینی- که همگی مستعد و مهربان و البته با هم قوم‌و‌خویش بودند و توانایی انجام این کار را داشتند.

 

علی‌رغم آنچه نظام درمانی می‌طلبید، پدرم از مراجعۀ دوباره به بیمارستان و بستری‌شدن در بخش مراقبت‌های ویژه و آنتی‌بیوتیک‌ها و دستگاه‌های بیشتر اجتناب کرد. آخرین روز‌های عمرش را در خانه گذراند و فرصت کرد با همه خداحافظی کند. البته ماندن در خانه ارزان‌تر هم بود. تمام صورت‌حساب‌ها را نگه نداشتیم ولی هزینۀ دوازده ساعتی که در بیمارستان سپری کرد شد ۱۹,۲۷۶ دلار و ۸۳ سنت. در مقابل، در ده روز بعدی بیش از دویست ساعت مراقبت در خانه دریافت کرد با هزینۀ فقط ۶۰۹۳ دلار.

 

بسیاری از آمریکایی‌ها نمی‌فهمند چرا هزینۀ مراقبت‌های آخر عمر چنین زیاد است و اینکه چرا پزشکان قصد ندارند این هزینه را کاهش دهند. ماجرای پدر من پاسخ این معماست.

 

 دلیل اصلی این نیست که منفعت اقتصادی پزشکان و بیمارستان‌ها در این است که بیماران بیشتری را بستری کنند و مداخلات پزشکی بیشتری انجام دهند، بلکه دلیل اصلی تلاشی است که تجویز و ارائۀ مراقبت انسانی لازم دارد. برای ارائه‌دهندگان مراقبت‌های پزشکی، نوشتن آزمایش و ارجاع و تجویز آنتی‌بیوتیک آسان‌تر است از گوش‌سپردن و تشخیص نیاز‌های خاص آدمی که رو‌به‌رویشان نشسته است.

 

برای نظام درمانی، به‌خط‌کردن انواع و اقسام مداخلات پر‌هزینه -اسکن ام‌آر‌آی، بستری، جراحی مغز و اعصاب، شیمی‌درمانی و از‌این‌قبیل- آسان است ولی اگر هم نا‌ممکن نباشد، بسیار دشوار‌تر خواهد بود پذیرش امر اجتناب‌ناپذیر و ارائۀ مدیریت علائم بیماری و مشاورۀ سوگ و مراقبت در خانه برای بیماران و خانواده‌هایشان. تا زمانی که نظام درمانی نگاه همه‌جانبه به بیمار و ارائۀ تمام مراقبت‌های انسانی را در دستور‌کار قرار ندهد -تا‌جایی‌که روال کار شود و با یک دستور پزشک شبانه‌روز و هفت روز هفته در دسترس باشد، مانند شیمی‌درمانی یا ام‌آر‌آی- آمریکایی‌ها قادر نخواهند بود بالأخره مراقبت‌های آخر عمر را تغییر داده و هزینۀ آن را کاهش دهند.

 

 ابتلا به بیماری لا‌علاج و مرگ‌بار ذاتاً ضربه‌ای روحی برای بیماران و خانواده‌هایشان است. تجربۀ پدر من در گذراندن آخرین روز‌های عمرش در خانه باید به شکل معیار این نوع مراقبت پزشکی تبدیل شود، البته نه صرفاً برای بیمارانی که پسر سمجشان درس پزشکی خوانده و می‌داند چگونه باید با پزشکان صحبت کند، چگونه دستگاه مانیتور قلبی را خاموش کند، و مصرانه جلوی مداخلاتی را بگیرد که نظام درمانی ما شدیداً مایل به تجویز آن‌هاست.

 

   پی‌نوشت‌ها:


• این مطلب را ایزیکیل ایمانوئل نوشته است و در تاریخ ۲ ژانویۀ ۲۰۲۰ با عنوان «My 92-Year-Old Father Didn’t Need More Medical Care» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۷ بهمن ۱۳۹۸ با عنوان «پدر پیرم می‌خواست کنار نوه‌هایش بمیرد» و ترجمۀ بابک طهماسبی منتشر کرده است.


 •• ایزیکیل ایمانوئل (Ezekiel J. Emanuel) سرطان‌شناس، متخصص اخلاق زیستی، و معاون دانشگاه پنسیلوانیاست. ایمانوئل تاکنون ده کتاب نوشته است، ازجمله برادران ایمانوئل (Brothers Emanuel) و بازسازی بهداشت آمریکا (Reinventing American Health Care).

 

[۱]  شخصیت تخیلی و موجودی فضایی در فیلم «ای.تی موجود فرازمینی» ساختۀ استیون اسپیلبرگ [مترجم].  

منبع :

ترجمان


https://tarjomaan.com/neveshtar/9654/



نظرات
  سلام علیکم دندان 6 چپ جونده را به علت قصور پزشک از دست داده و متاسفانه کشیدم. سن من هم زیر 30 سال است. بعضی می گویند استخوان فک تحلیل می رود و باید ایمپلنت کنی. و بعضی دیگر هم ایمپلنت را مضر می دانند. نظر شما چیست؟
ارسال کننده نظر : عباس      تاریخ ارسال نظر : ۳۰ تير ۱۴۰۰
  

سلام. تخصصی در این زمینه ندارم.


ارسال کننده نظر : مدیر وب سایت      تاریخ ارسال پاسخ : ۱ مرداد ۱۴۰۰



 
نظر خود را ثبت کنید

کاربر گرامی؛ سلامٌ علیکم

 

لطفا پیش از ثبت نظر خود توجه داشته باشید:


تجویز دارو و پیچیدن نسخه برای بیماری و مشکلات شخصی و موردی، نیاز به شرح حال کامل و معاینه بالینی دارد که طبیعتاً از طریق ارتباط مجازی، قابل حصول نیست.

 

 

لذا خواهشمندیم از تقاضای نسخه و دارو برای بیماری های موردی، اجـتناب فرمایید.

 

سایر نکات:


❶از اعلام نشانی و تلفن درمانگاه معذوریم. درصورت تمایل از طریق پایگاه «طبیب شهر»، پزشک مورد نظر خود را جستجو کنید.

ابتدا مقالات مربوطه را مطالعه کنید و پس از اطمینان از نبود اطّلاعات مورد نظرتان، نسبت به طرح سؤال اقدام کنید. از پاسخگویی به سؤالاتی که در متن مقاله پاسخ داده شده اند معذوریم.

❸از طرح سؤال هایی که نیاز به پاسخ های خصوصی و ارسال به پست الکترونیک دارد خودداری فرمایید.

❹پاسخگویی به سؤالاتِ کلّی و نیازمند پاسخ های مفصّل در توان پایگاه نیست.

❺نشانی پست الکترونیک شما در نزد پایگاه طبّ شیعه محفوظ است.

❻هرنظر را تنها یک بار ارسال کنید و از تکرار ارسال نظرات خودداری کنید.

❼حتّی المقدور از ارسال نظرات به صورت «فینگیلیش» خودداری کنید.

❽پاسخ هاي ارائه شده، كلّي و عمومي هستند و پاسخ دقيق و تخصّصي، تنها با ويزيت بيمار امكانپذير است

 

 

با سپاس و امتنان        

دکتر وحید علیان نژادی

نام :  
ایمیل :
* نظر شما
 

سایر مقالات این موضوع

برای خواهرم[3224بازدید]
چرا دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند پدر و مادر خوبی باشد؟[4272بازدید]
اسمی روی بچه‌ام گذاشته‌ام که تا حالا به گوش کسی نخورده است.[4474بازدید]
اگر همیشه در دسترس نباشیم، اتفاق خاصی می‌افتد؟[5067بازدید]
با اصرار روی عزت نفس فرزندانتان آن‌ها را بی‌عرضه بار می‌آوريد.[4050بازدید]
"یادداشت ویژه"؛ بیایید کمی غیر بهداشتی زندگی کنیم![6172بازدید]
از پشت فیلتر زیباتر است؛ اینستاگرام چگونه زندگی‌مان را دگرگون کرد؟[6138بازدید]
پدر پیرم می‌خواست کنار نوه‌هایش بمیرد.[5875بازدید]
چگونه شركت‌هاي بزرگ داروسازي، شما را براي خريد داروهايي كه احتمالاً نياز نداريد، آماده مي‌كنند؟[6267بازدید]
ازدواج تك‌جنسيتي در استراليا؛ چرا اكنون؟[6201بازدید]
جامعه ستیزی به بهانه کرونا [6211بازدید]
وقتی به‌جای تجربه‌کردن زندگی از آن عکس می‌گیریم، چه چیزی را از دست می‌دهیم؟[6901بازدید]
«بنزین»، «گازوئیل» و «خوراک دام» به ‌خورد مردم ندهید.[7976بازدید]
چه شد که ما آدم ها از لحاظ روانی اینقدر ضعیف و تنبل شدیم؟[9236بازدید]
وقتی با فرزندت هستی، آن گوشی لعنتی‌ را بگذار کنار.[8266بازدید]
چرا بلافاصله بعد از جشن تولد نباید فیلم‌هایش را ببینیم؟ [8710بازدید]
چگونه انقلاب جنسي، جامعه امريكا را براي هميشه دگرگون كرد؟[9356بازدید]
هر چه فقیرتر باشی، بیشتر به صفحهٔ گوشی‌ات نگاه می‌کنی.[9984بازدید]
بگذارید دوباره حوصلۀ بچه‌هایتان سر برود.[10233بازدید]
مخترع «واقعیت مجازی» می‌گوید همین حالا شبکه‌های اجتماعی‌تان را حذف کنید! (مقاله انتخابی)[11318بازدید]

نمایش تمامی عناوین این موضوع

آخرین مقالات

جامعۀ مصرف گرا (مقاله انتخابی)
سالنامه حجامت 1402 شمسی (هدیه پایگاه طبّ شیعه)
«بنزین»، «گازوئیل» و «خوراک دام» به ‌خورد مردم ندهید.
سالنامه حجامت 1399 شمسی (هدیه پایگاه طبّ شیعه)
چرا دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند پدر و مادر خوبی باشد؟
نترس و فرزندت را تحسین کن
ازدواج تك‌جنسيتي در استراليا؛ چرا اكنون؟
اسمی روی بچه‌ام گذاشته‌ام که تا حالا به گوش کسی نخورده است.
«با لبخند کارکردن» چگونه به زنان آسیب می‌رساند؟ (مقاله انتخابی)
احیای خانواده و اصلاح روابط خانوادگی (مقاله انتخابی)
آرامش دیداری (1)
چرا آدم‌های خوب در شبکه های اجتماعی تحمل ناپذیر می‌شوند؟ (مقاله انتخابی)
فرزند آوری در میزان عقلانیت اجتماعی و اخلاق
ساده انگاری در مقوله «مُد»!!
کرونا، مردن از ترس مرگ!!
بوی سیب و ...
نسل چیپس و روغن نباتی (مقاله انتخابی)
ویز،اپلیکیشن ناوبری اسراییل (مقاله انتخابی)
بالاخره روزی دماغ طبیعی هم «زیبا» خواهد شد (مقاله انتخابی)
وقتی آنلاین هستیم خودمان باشیم (مقاله انتخابی)
چه شد که ما آدم ها از لحاظ روانی اینقدر ضعیف و تنبل شدیم؟
چگونه انقلاب جنسي، جامعه امريكا را براي هميشه دگرگون كرد؟
هر چه فقیرتر باشی، بیشتر به صفحهٔ گوشی‌ات نگاه می‌کنی.
کودکانه ها؛ 40 نکته به نکته
زندگیِ آزمون‌زده (مقاله انتخابی)
چرا برخی از زنان ایرانی پلنگ شده‌‎اند؟ (مقاله انتخابی)