فرزندانمان را با کرامت بزرگ کنیم، نه با ترس!

بسم الله الرّحمن الرّحيم

و صلّى اللّه على محمّد و آله الطّاهرين و لعنة الله على اعدائهم اجمعين

کاربر عزیز، از شما تقاضا داریم استفاده از این متن (مطالعه، ارسال و ...) را با تلاوت یک صلوات، (هدیه به ساحت قدسی مادر گرامی حضرت صاحب الامر (روحی فداه) و به نیت تعجیل در فرج ایشان) همراه کنید. خدایتان جزای خیر دهاد.

فرزندانمان را با کرامت بزرگ کنیم، نه با ترس!

فرزند با عزت‌نفس از خانه‌ای می‌آید که در آن احترام جاری‌ست. جایی که والدینش به او گوش می‌دهند، حتی وقتی حرف‌هایش کودکانه است. وقتی نظر می‌دهد، مسخره‌اش نمی‌کنند. وقتی اشتباه می‌کند، تحقیر نمی‌شود.

در چنین خانه‌ای کودک یاد می‌گیرد که خطا یعنی بخشی از رشد، نه دلیلی برای شرم. وقتی کودک را برای تلاشش تحسین می‌کنیم نه فقط برای نتیجه، او ارزش خود را در «کوشش» می‌یابد، نه در «کمال». وقتی از او اجازه می‌گیریم قبل از وارد شدن به اتاقش، یاد می‌گیرد که مرز شخصی دیگران محترم است. وقتی به او مسئولیت‌های کوچک می‌سپاریم، احساس مفید بودن در وجودش ریشه می‌گیرد. وقتی در جمع از او نظر می‌خواهیم، به خودباوری‌اش بال می‌دهیم. وقتی اشتباه می‌کند و ما با آرامش توضیح می‌دهیم نه با فریاد، امنیتش را حفظ می‌کنیم.

وقتی برایش وقت می‌گذاریم، حتی ده دقیقه در روز، به او می‌فهمانیم که ارزش توجه دارد. وقتی در برابر دیگران از او بد نمی‌گوییم، عزت در درونش می‌ماند. وقتی از او عذرخواهی می‌کنیم، می‌فهمد که احترام متقابل است. وقتی در حضورش از دیگران با مهربانی سخن می‌گوییم، او نیز کرامت را یاد می‌گیرد.وقتی اجازه می‌دهیم خودش لباسش را انتخاب کند، سلیقه و اعتمادش را پرورش می‌دهیم. وقتی برای موفقیت‌های کوچک او شادی می‌کنیم، طعم پیشرفت را درک می‌کند. وقتی برای احساساتش نام می‌گذاریم، یاد می‌گیرد آن‌ها را بفهمد، نه پنهان کند. وقتی به او حق «نه گفتن» می‌دهیم، مرزهایش را حفظ می‌کند. وقتی با او بازی می‌کنیم، نه از سر وظیفه بلکه از سر عشق، به او می‌گوییم که با بودنش خوشحالیم.

وقتی به او یاد می‌دهیم که اشتباه دیگران را قضاوت نکند، بخشش را می‌آموزد. وقتی به جای مقایسه، تشویقش می‌کنیم، حس کافی بودن را در دلش زنده نگه می‌داریم. وقتی درباره‌ی احساس شکست حرف می‌زنیم، یاد می‌گیرد که زندگی همیشه آسان نیست اما همیشه قابل ادامه است. وقتی محبت را بی‌قید و شرط می‌بخشیم، امنیت عاطفی درونش نهادینه می‌شود.وقتی از تلاشش برای مهربانی تقدیر می‌کنیم، انسانیت را در او زنده می‌کنیم. وقتی در کنار او کتاب می‌خوانیم، رشد ذهنی‌اش را پاس می‌داریم.

وقتی از او می‌پرسیم «نظرت چیه؟»، به او احساس اهمیت می‌دهیم. وقتی برای کمک به دیگران تشویقش می‌کنیم، روح مسئولیت در او شکوفا می‌شود. وقتی خطایش را به‌صورت خصوصی تذکر می‌دهیم نه در جمع، احترام را می‌آموزد.وقتی احساسات منفی‌اش را انکار نمی‌کنیم بلکه به رسمیت می‌شناسیم، خودش را بهتر می‌پذیرد. وقتی به او یاد می‌دهیم که می‌تواند گریه کند بدون خجالت، انسان بودن را یاد می‌گیرد. وقتی در سختی‌ها همراهش می‌مانیم، اعتماد شکل می‌گیرد.

وقتی برایش آرزوهای بزرگ می‌کنیم اما آزادی انتخاب را از او نمی‌گیریم، استقلالش رشد می‌کند.وقتی تفاوت‌ها را با احترام توضیح می‌دهیم، تبعیض را نمی‌آموزد. وقتی از موفقیت دیگران خوشحال می‌شویم، رقابت سالم را یاد می‌گیرد. وقتی اجازه می‌دهیم اشتباه کند و دوباره تلاش کند، پشتکار در او می‌ماند. وقتی او را به خاطر بخشیدن دیگران می‌ستاییم، بزرگواری را در وجودش محکم می‌کنیم. وقتی به او می‌گوییم «دوستت دارم» حتی بدون دلیل، باور عشق را به او هدیه می‌دهیم.

فرزندان خود را با کرامت پرورش دهیم؛ با دلی آگاه، دستی مهربان و نگاهی سرشار از احترام. شاید روزی در جایگاه‌های بزرگ قرار گیرند، در مقام تصمیم یا مسئولیت مردم. کسی که در کودکی طعم حرمت را چشیده باشد، در بزرگی نیز حرمت می‌بخشد. او در برابر قدرت فروتن می‌ماند، در برابر مردم مهربان، و به‌جای آن‌که فرمان براند، انسانیت را پاس می‌دارد.روز کودک مبارک بیایید دنیای فردا را با تربیت امروزمان زیباتر کنیم.