بسم الله الرّحمن الرّحيم

آماده‌سازی و تمرین دادن کودک برای اداره امور زندگی آینده‌اش!

چیزی که اساس تربیت است، این است که بچه را به خودش بسپارند تا خودش، خودش را تربیت کند. به این می‌گویند «خودکفایی».

یعنی مادر و پدر باید بدانند که دیر یا زود این بچه خودش تشکیل خانواده می‌دهد و مستقل می‌شود، پس باید عادتش بدهند که خودش مواظب خودش باشد نه اینکه دیگری مواظبش باشد. به‌تدریج باید خودشان را کنار بکشند تا بچه روی پای خودش بایستد.

همان‌طور که شما اول دستش را می‌گیرید تا راه برود، بعد دستش را رها می‌کنید تا خودش راه برود، در فکر کردن و تصمیم‌گیری هم باید به‌تدریج دست بچه را ول کرد تا خودش راه برود.

اگر بچه را تا ۱۵ سالگی همراه خودتان از این طرف خیابان به آن طرف خیابان ببرید، تا آخر همین‌طور خواهد بود. همیشه منتظر است کسی دستش را بگیرد و از این طرف به آن طرف ببرد.

باید آهسته‌آهسته سایه پدر از زندگی او دور شود و بچه خودش از این طرف خیابان به آن طرف برود. این کار باید به‌تدریج انجام شود.

 آیت الله حائری شیرازی (ره)