بسم الله الرّحمن الرّحيم

مادری شروع یک سیر و سلوک عارفانه است.

 مادری می‌گفت دوست داشتم بیشتر برای خودم وقت بگذارم ، دوست دارم روزه بگیرم ، بیشتر قرآن بخوانم و بیشتر با خودم خلوت کنم، بخاطر بچه ها نمی توانم. انکار نمی کنم گاهی همه ما به سکوت و خلوت احتیاج داریم. خوب است اگر کمک کنیم این فرصت برای همه فراهم شود.

اما سوالی ذهنم را مشغول کرده! آیا هدف تمام عبادات قرب به خدا نیست؟ یعنی ما قرار است عبادت را برای رضای خودمان انجام دهیم یا خدا؟

من عارف و سالک نیستم، اما شنیده ام در سیر و سلوک از مهمترین مسائل، گذشت از نفس و مبارزه با نفس است. مادری که مثل همه انسان ها دوست دارد سبک بار باشد اما چند ماه بار سنگین ( وهن علی وهن) و امانت مهمی را با خود حمل می کند، سختی به نفس خود می دهد، آیا مبارزه با نفس نکرده؟

مادری که مثل همه انسان ها تمایل به خوابیدن در شب دارد اما به خاطر فرزند خود بی خوابی می کشد آیا با نفس خود به چالش نیفتاده؟ مادری که آماده به خدمت و آماده به رکاب در خدمت بنده ای از بندگان خدا روزها را سپری می کند و هرزمان که او نیاز دارد، حضور پیدا می کند آیا از نفس خود نگذشته؟!

مادری که همگام با رشد فرزندش، خودش هم دارد رشد می کند، تربیت می شود آیا در حال سیر و سلوک نیست؟

خدا از ما روزه خواست برای اینکه نفس سرکش را مهار و در خدمت خود درآوریم. حالا اگر بارداری یا فرزند شیرخوار داری و دلت برای روزه گرفتن لک زده بدان که مهار این نفس به وسیله عبور از تمایلات خود و رسیدن به رضای خداست. اگر رضای خدا در چیز دیگری است، رضای تو هم در آن باشد و یادت باشد که عبادت را برای خدا قرار است داشته باشیم نه برای رضایت خودمان...

مادری شروع یک سیر و سلوک عارفانه است. همانجا که واسطه خلقت می شوی، همانجا که واسطه رزق می شوی، همانجا که واسطه رشد می شوی... و این شروع یک بحث جذاب و قابل تامل است.

مادر می تواند آینه تمام نمای خداوند در زمین باشد، قرار است انسان که اشرف مخلوقات است، تمرین کند و در این زمان کوتاه که در دنیا هست خود را هر چه بیشتر شبیه خالقش کند. خداوند به مادر، این امکان را داد تا واسطه خلق شود، تا واسطه مهر شود. تا واسطه رزق شود. در هیچ جای دیگر شبیه اینجا ندیدم که فردی شخص دیگری را بیشتر از خودش دوست داشته باشد و در محبت ورزیدن به او ناخودآگاه خودش را کنار بزند .

انسانی که حتی فضولات بدن خویش برایش ناخوشایند است، با عشق فرزند خود را می شوید، می بوید و با عشق به او شیر می دهد و مراقبت می کند. بحث فدا شدن و فناشدن مادر و زن نیست. درست است، غریزه مادری فعال است حتی در حیوانات. اما حیوانات فقط در رشد مادی فرزند خود می توانند دخیل باشند و این انسان است که می تواند در رشد معنوی فرزند خود وارد شود.

سلوک مادری اینجا معنا می گیرد ، همینجا که مادر برای تربیت فرزندش ، متوجه می شود اول باید به خود بپردازد و پرداختن به خود، از الفبای سلوک است. خداوند در وجود همه انسان ها استعداد رشد و کمال را قرار داده اما گاهی بعضی موقعیت ها بستر مناسب تری برای بروز استعداد ها می شوند. نگاه ما به ارزش هاست... در نظام ارزشی ما حتی محبت و رسیدگی به نبات و حیوان هم جایگاه دارد چه برسد به انسان. در نظام ارزشی ما و در مراحل سیر و سلوک ، گذشتن از خود برای رضای خدا و خالص شدن برای خدا قدم مهمی است... همانجا که بدون مزد و منت به بنده ای خدمت میکنی، همانجا که دلت برای کمک به دیگری می تپد، همانجا در حال قدم برداشتن در مسیر رضای خدا هستی...

حالا در موقعیتی قرار گرفتی که هر روز و هر لحظه فرصت تمرین داری... راه دور نرو...

فرزندان تو همان بنده های خدا هستند.